Openingsverhaal

Het was warm in Wakkerdam. Niet gewoon warm, maar idioot warm. Flamingo’s die van de daken vielen warm. Ja, zo warm was het in tijden niet meer geweest. De vakantie was net voorbij, de burgemeester had zijn taak weer opgepakt na een paar weken Aruba. Ja het leven van een burgemeester was zwaar. Cocktails drinken op witte stranden, onder palmbomen toegewuifd worden door de lokale schone dames. Of ze palmbomen hebben in Aruba? Nu wel. De burgemeester staarde uit het raam en zag de hitte van de straatstenen omhoog komen. Zou je een ei kunnen bakken op de stenen, dacht hij nog. Hij peinsde enkele seconden over deze integrerende kwestie en concludeerde dat het mogelijk was.

Een half uur later, een gebakken eitje weggewerkt (niet op de straatstenen gebakken), ging de burgemeester weer achter zijn bureau zitten. Belangrijke kwesties, ja in Wakkerdam waren belangrijke kwesties het jaarlijkse Paasbal, het snoeien van de overhangende bomen van Raja (die echt heel irritant waren), de gestolen fietszadels en last but not least, het aanbidden van de CSI god solarpleure en de FBI god Yonker. Echter lag er nu een andere kleur brief op het bureau, het vertrouwde roze van FBI god Yonker was overal te bespeuren, maar deze brief had een soort aqua kleurig, marshmallow geurig papier. De burgemeester rook eraan (jummie) en keek om zich heen, toen zijn secretaresse niet keek likte hij over het papier. Bah, zoethout smaak. De burgemeester opende de brief en begon te lezen:

Geachte burgemeester van Wakkerdam,

Tijdens mijn wekelijkse jagerijen (jagerijen is helemaal geen woord, dacht de burgemeester) ben ik heden op enkele bloederige taferelen gestuit. Karkassen van dieren, uiteen gereten, huiden stukgescheurd, ogen uitgestoken en botten afgeknaagd. Geen enkel dier dat ik ken kan dit schouwspel veroorzaken. Enkel een wezen uit ge folklore van Wakkerdam kan verantwoordelijk gehouden worden voor deze wandaden. Ja burgemeester…Ze zijn terug. U moet de avondklok instellen, evacueer het dorp, vrouwen en kinderen eerst, laat de sloepen uit en bel de politie! Wakkerdam is weer in de ban van de weerwolf

Gegroet, uw Jager

De burgemeester keek op van de brief, weerwolven kwamen enkel voor in de legendes van Wakkerdam. Verhalen om kinderen mee bang te maken, zodat ze zich goed zouden gedragen en niet in het bos zouden verdwalen.
Hij zou dit tot in detail uitzoeken, hij de burgemeester van Wakkerdam zou met eigen ogen bekijken hoe die dieren in het bos eruit zagen. Hij was immers een trouwe volgeling van de lokale Solarpleure-beweging en hij pakte elke gelegenheid aan om zichzelf in de CSI rol te hullen. Hij pakte zijn koffertje en rende zijn kamer uit. “Ik ben zo terug met bewijs dat weerwolven niet bestaan”, riep hij naar zijn secretaresse terwijl hij langs haar bureau stormde. Als een wervelwind vertrok hij, een beduusde secretaresse achterlatend.

In het bos aangekomen wist hij eigenlijk niet zo goed waar hij het zoeken moest. De jager had immers geen vindplaatsen of dergelijke vermeld. Doelloos dwaalde hij door het bos. Hoe zou FBI god Yonker dit oplossen. Geen lijk, geen misdaad, dus de weerwolven bestonden niet. Dat vond hij een plausibele verklaring. Hij rechte zijn rug, rees zijn kin en een glimlach verscheen op zijn mond. Tada, weer een klus geklaard door CSI-burgemeester, dacht hij trots. Hij liep rustig terug richting de bewoonde wereld toen hij enkele druppels op zijn hoofd voelde. Het had er helemaal niet naar uitgezien dat het zou gaan regenen, dus hij keek omhoog. Boven hem zag hij een harig wezen in de boom zitten. Het wezen was bezig een ree uiteen te rijten en de druppels die op de burgemeester vielen waren bloed vermengt met kwijl. Als de burgemeester nou geen kik had gegeven en zichzelf zo snel doch stil mogelijk uit de voeten had gemaakt, was hem dit lot wellicht gespaard. Echter, dit verhaal moet wel een dode burgemeester hebben, anders slaat het nergens meer op, dus…De burgemeester schreeuwde, heel mannelijk (oké een vrouw die om een muis gilt klinkt nog mannelijker). De weerwolf keek op van zijn prooi en zag de burgemeester staan. De weerwolf huilde en liet de ree vallen. De burgemeester stond als versteend terwijl de weerwolf naar beneden kwam. Met zijn klauwen sloeg het wezen stukken boomschors weg. De burgemeester trilde als een rietje, maar hij kreeg het voor elkaar om zijn benen aan te sturen. Nog naar de weerwolf kijkend draaide hij z’n lijf om en zette het op een rennen. Zo, in de klauwen van de andere weerwolf. De weerwolf klauwde zijn nagels in het gezicht van de burgemeester en trok het gelaat van het hoofd af. De burgemeester gilde het uit (ok, nu is dat wijverige gilletje geoorloofd, ik bedoel, hij heeft geen gezicht meer, dat is naar!). De andere weerwolf greep de burgemeester bij de enkel en klom een boom in. De burgemeester greep om zich heen en kreeg een dikke tak te pakken die hij met alle kracht vast hield. Weerwolf B ramde tegen de polsen van de burgemeester en brak het bot. Wederom gilde de burgemeester het uit terwijl hij naar boven werd gesleurd. Beide weerwolven waren nu boven en reten het vlees van de botten af. De ogen werden uit de kassen gewipt en gulzig opgesmikkeld. De onderkaak werd van de schedelgeslagen en de tong als een oester opgelebberd. Het lichaam werd open gereten om de heerlijke organen te verorberen. De weerwolven hadden een plezier, ze hadden zich maanden tegoed gedaan aan wilde dieren om hun dorpsbewoners te beschermen, maar met deze moord was het tij gekeerd. Eens mensenvlees en een weerwolf wil nooit meer terug. Wakkerdam was vanaf nu hun dorp, hun speelplaats, hun vreetfestijn!

De volgende dag liepen Nynke_mandy en Raja door het bos. Ze hadden een picknick gehad en hadden lekker scones en cupcakes gegeten. Beide hadden ze hun buik vol en voldaan liepen ze terug naar het dorp. Nynke_mandy zag een eekhoorn. “Kijk!”, riep ze terwijl ze naar de eekhoorn wees. De eekhoorn rende over het pad zo een boom in. Raja en Nynke_mandy liepen ernaartoe en keken in het rond toen Raja een druppel op d’r gezicht voelde. Bah, regen, dacht ze. “Kom we gaan naar huis, het gaat zo regenen”, zei ze tegen Nynke_mandy. Deze keek met grote ogen naar Raja en stamelde. Raja’s hart sloeg om. “Haal die spin van m’n hoofd”, zei ze, haar kaken op elkaar gepest. Nynke_mandy schudde haar hoofd en wees naar de wang van Raja. Deze veegde met de rug van haar hand over haar wang, waar net de druppel was gevallen en keek erna. Op haar hand zat een rode veeg, een veeg bloed. Snel keek ze naar boven en keek recht in de bloederige schedel van de burgemeester. Raja’s moeder instinct kicke in en ze greep Nynke_mandy’s arm en zette het op een rennen.

In het dorp aangekomen klampte ze zich vast aan Anc en deed haar verhaal. Anc nam de twee meiden mee naar het kantoor van de burgemeester. De secretaresse zat rustig haar werk te doen. “nee, de burgemeester heb ik vandaag nog niet gezien. Hij rende gisteren in zijn CSI outfit naar buiten, en sindsdien heb ik hem niet meer gezien”, zei ze. Er bekroop een angstig gevoel over de drie meiden. Anc liet Nynke_mandy en Raja achter in het kantoor en rende naar Destination en Zandkorrel_. Zij deed haar verhaal. Anc en Destination gingen naar het bos, het tafereel opzoeken terwijl Zandkorrel_ de andere inwoners op de hoogte stelde.

Op het dorpsplein had iedereen zich verzameld en keken ze angstig naar de bosrand. Daar verschenen Anc en Destination, tussen hen in een brancard dragend met daarop een lijkzak. Op de lijkzak lag de ambtsketting van de burgemeester. Iedereen boog zijn hoofd terwijl de lichaam van de burgemeester richting het kerkhof werd gedragen. Het vers gegraven graf werd meteen benut (waarom een dorp als Wakkerdam een vers gegraven graf heeft? Gewoon, arbeidsverschaffing). Doordat de dode burgemeester was begraven was het tijd voor een nieuwe burgemeester.

Dames, jullie hebben tot 20.00 uur om campagne te voeren en jullie stemmen bij Yonker in te leveren.